Γιατί όχι ένα σχολείο της φύσης, αλλά ένα σχολείο του βουνού; Γνωρίζουμε ότι η παιδαγωγική του δάσους και τα σχολεία της φύσης είναι μια ιδέα ευρέως διαδεδομένη στις σκανδιναβικές χώρες, στη Γερμανία, την Ελβετία και, τα τελευταία χρόνια, αλλού στην Ευρώπη και διεθνώς. Βασίζεται δε στην πραγματοποίηση μιας παιδαγωγικής διαδικασίας εκτός των στενών ορίων μιας τάξης που επιδιώκει τη μάθηση στην, με την, και από την φύση και προάγει την πολύπλευρη ανάπτυξη του παιδιού μέσα από την ελευθερία και την αυτονομία.
Ενώ οι προγραμματικές δηλώσεις είναι φυσικά θετικές, είναι χρήσιμο να έχουμε κατά νου το ευρύτερο ιστορικό και κοινωνικό-οικονομικό πλαίσιο που αναπτύχθηκαν αυτές οι πρωτοβουλίες, δηλαδή μέσα σε βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης και εντός της ολοένα μεγαλύτερης ανάγκης-τάσης απελευθέρωσης, ενός ευαισθητοποιημένου τμήματος των πληθυσμών τους, από ένα ευρύτατα εξαπλωμένο μηχανοποιημένο πνεύμα που κυριαρχούσε και κυριαρχεί ακόμη στον δυτικό κόσμο.
Η φύση βέβαια σε αυτή την αντίληψη, λαμβάνει θα μπορούσαμε να πούμε τα χαρακτηριστικά επίσκεψης σ’ ένα εξωτικό πλαίσιο, όπου αποξενωμένοι άνθρωποι από το φυσικό περιβάλλον μπορούν να θαυμάσουν και να δραστηριοποιηθούν σε κάτι εξωτερικό από την ίδια την ύπαρξη τους . Με λίγα λόγια η ίδια η φύση εμπορευματοποιείται, με σκοπό να προσκαλέσει ένα περισσότερο ανήσυχο και οικονομικά εύρωστο κοινό και όχι ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν και να παράξουν δια βίου εντός του, κατανοώντας το πραγματικά . Μια υγιή ανάπαυλα στα κρίσιμα αναπτυξιακά χρόνια..
Σε αντίθεση με την παραπάνω λογική το σχολείο του Βουνού, έρχεται να θεμελιώσει μια τελείως διαφορετική κοσμοαντίληψη. Το επιβλητικό φυσικό περιβάλλον της χώρας μας, με τα πανταχού παρόντα βουνά που αγκαλιάζουν τα ακρωτήρια, αναδεικνύουν έναν χαμένο ανθρωπολογικό τύπο. Με έναν υψηλό βαθμό κοινοτικής αυτονομίας και προσωπικής φιλοτεχνίας, σε όλες σχεδόν τις δραστηριότητές του, από τη γεωργία και τη μεταλλουργία έως τη μαχητική διάθεση για ανεξαρτησία, διαμορφώνεται ο χαμένος ελεύθερος κοινωνός της υπαίθρου, ένας αυθεντικός τύπος με κύρια χαρακτηριστικά του, την απλότητα, την ισορροπία, την συμπάθεια, την αυτάρκεια και την ανθεκτικότητα. Στοιχεία δηλαδή που τον έκαναν να επιβιώσει στους απόμακρους ορεινούς όγκους κατά το παρελθόν.
Τα στοιχεία αυτά, εξαιτίας της αναμενόμενης απομόνωσης θα μπορούσαν κάλλιστα-και ίσως πολλές φορές και να το κάνουν- να επιφέρουν μια εξίσου τοπικιστική στενότητα αντιλήψεων, εάν η ελευθερία του πνεύματος δεν γινόταν αυτοσκοπός, μιας και τα βουνά μας επιπλέουν σε μια πάντα ανοιχτή θάλασσα. Έτσι, διαμορφώνεται μια σπάνια ισορροπία μεταξύ του ελεύθερου πνεύματος των βουνών και του κοσμοπολίτικου πνεύματος της θάλασσας.
Το βουνό για εμάς λειτουργεί ως συμβολική ταυτότητα μιας ολόκληρης περιοχής με συγκεκριμένη ιστορία και αξίες, αποτελώντας ορμητήριο ελευθερίας, αυτάρκειας, βιωματικής αειφορίας και αναδιοργάνωσης. Το βουνό είναι "σκληρό", απαιτεί γνώση, προσπάθεια και μακρά φροντίδα. Είναι ο τόπος μας, δεν είναι μονάχα ένα πέρασμα. Δεν έχει να προσφέρει έτοιμα προϊόντα μιας χρήσης προς κατανάλωση, αλλά καρπούς επιβίωσης και συμβίωσης.
Στη θέση λοιπόν της λογικής της απλοποίησης και του τεμαχισμού της φύσης ως ένα ακόμη αγοραστικό προϊόν, προκρίνουμε το βουνό ως ζωντανό σύμβολο και οργανισμό, μιας σταθερής ενότητας με τη φύση, αναβίωσης του λαϊκού πολιτισμού, οικοδόμησης αυθεντικών σχέσεων καθώς και μιας ολιστικής επιδεξιότητας σώματος και πνεύματος.
Σε μια εποχή που τα παιδιά αντιμετωπίζονται με όρους μέλλοντος, όπλα αδειανά ενός ατελέσφορου πολεμικού αγώνα, το όραμά μας αποτελεί μίαν κραυγή φαντασίας, όπου η βαριά κληρονομία της ελευθερίας των βουνών μας, ζητά να συναντηθεί με τον Κόσμο και να του προσφέρει τα απολεσθέντα στοιχεία του μέτρου και της επάρκειας.